Stoer

Stoer, dapper en vooral geen angsthaas zijn. Dit zijn de eigenschappen die je moet bezitten wil je als actieve verkeersdeelnemer zonder kleurscheuren van A naar B geraken. In de tijd dat wij in Rwanda zaten heb ik soms echt met doodsangst voorin de auto gezeten.

In de Kigali en omstreken rijden er veel motortaxi s die kriskras overal tussen doorrijden. Het lijkt een complete chaos maar iedereen zijn precies te weten hoe te rijden. Je kan heb een beetje vergelijken als je met de fiets door een van de grote steden van Nederland fiets maar dan zonder steile heuvels.

De motortaxi  s zijn handig want je bent sneller van A naar B en het kost relatief niet zoveel geld. Veel mensen in Rwanda maken hier gebruik van. Zo ook een tante van ons. Een dame die de 90 gepasseerd is wilde graag bij ons op bezoek komen in Byimana. Ze woont op ongeveer 40 minuten rijden van het Oranjehuis. Zij liet zich vervoeren met de motortaxi. Op die leeftijd al een opgave en voor haar was haar blindheid ook nog een extra drempel om te reizen. In Nederland heb je er verschillende taxibedrijven voor die voornamelijk ouderen vervoeren naar waar zij heen willen. In Rwanda is dat er niet.

Tante was wel erg blij dat zij gearriveerd was want met 90 jaar 40 minuten achter op de motor is toch wel een hele opgave.

Fietsen doen ze in Rwanda ook veel. Nederland staat bekend als fietsland. Maar Rwanda is wat mij betreft nummer 2. De fiets wordt voor allerlei doeleinden gebruikt. Stel je heb 100 kilo cassave wortel gekocht op de markt. Deze moeten mee naar huis. Zelf heb je geen vervoer, dus je vraag een jong met een fiets dit naar je huis te brengen. Deze brengt het dan in no time naar je huis. Wanneer jij met de taxibusje richting huis gaat zie je onderweg diezelfde jongen heuvelop sjouwen met de zware last Dezelfde jongen vliegt heuvelaf jouw taxibusje met een rotgang voorbij. Jij zit dan in het busje en denkt zijn dat mijn boodschappen?

Antwoord op deze vraag krijg je pas als je thuiskomt  want daar zit de jongeman al even op jou te wachten. Je betaalt hem en de jongen fiets weer terug naar de markt. Onderweg kan hij wel even smokkelen want er rijden genoeg vrachtwagen waar hij zich aan vast kan klampen. Levensgevaarlijk en daarom is het sinds een tijdje niet meer toegestaan om dat te doen. Maar ik heb groot respect gekregen voor deze jongens die het doen. Ik zie mijzelf niet met een fiets van Chinese makelij beladen met 100 kilo aan goederen met 50 of 60 km de heuvel af racen. Zelfs met regen doen deze jongens dat, en zij beschikken niet over regenbanden zoals Max verstappen ze voor het uitzoeken heeft. De jongens vervoeren alles, van goederen tot mensen. Soms zelfs complete inboedel want ja ook in Rwanda verhuisd men wel eens. Zelf als jij als moeder zijnde van 3 kinderen ik ga een bij mijn moeder op bezoek met de kids dan regel je ook een jongen met een fiets. De fietsen zijn lang genoeg. Gelukkig voor de jongen in kwestie komt obesitas niet veel voor in Rwanda. Dus is het heuvel op met 1 vrouw en 3 kinderen nog wel te doen.

Het mag duidelijk zijn dat jongens die als fietskoerier in Rwanda werken een zwaar leven hebben. Voor een schijntje vervoeren ze alles voor je. Dit doen zij trouwens met een grote glimlach en dankbaarheid dat zij dit voor jou mogen doen.

Dit maakt het ook dat ik zo enorme respect gekregen heb voor deze jongens.

Tijdwinst pakken, in de tour verboden, sindskort ook in Rwanda